Þenkjandi unglingnur í tilvistakreppu...

Ég ætla bara að vera frökk og segja það hreint út; Ég kann ekki að flauta! Þar að leiðandi tapa ég alltaf í spilaleiknum ,,Hæ gosi" sökum þess að þegar að maður fær eitthvað ákveðið spil á maður að flauta eins og líf manns væri að leysa. En hjá mér kemur ávallt eitthvað tilgerðarlegt ískur sem reynist vera miður líkt flauti óveruleikafirrtra einstaklinga sem geta þanið tunguna og flautað. Ég hef verið í þungum þönkum yfir þessu undanfarið og hef verið að æfa mig þegar að ég er ein heima og enginn sér mig. En alltaf kemur þetta tilgerðarlega ískur sem að minnir einna helst á breimandi læðu og eigi vil ég líkjast breimandi læðu eða hvað ? En ég mun halda ótrauð áfram og ég mun berjast gegn vangefni minni! Ég mun læra að flauta fyrr eða síðar.


Eitt annað sem hefur ferðast um huga minn í þónokkurn tíma það eru íslensk barnalög:

Byrjum á fyrsta erindinu:
Ein ég sit og saumaInní littlu húsiEnginn kemur að sjá migNema littla músim

Okei, um hvaða ótrúlega sorglega einstakling er hér verið að syngja um? Þetta er ekki beint upplífgandi fyrir blómstrandi börn eða hvað ? Svo kemur hinn parturinn sem að ég botna ekkert í ef fyrra erindið er tekið til greina :

Hoppaðu upp
og lokaðu augunum
bentu í austur, bentu í vestur
bentu á þann sem að þér þykir bestur !

Þarna er sumsé manneskjan sem að sungið var um að ofan orðin eitthvað vangefin því að hún hoppar alltíeinu upp, lokar augunum, bendir og svo á þann sem að henni þykir bestur. En hvaðan kom allt í einu þessi brjálaða gleði? Enda var ekki bara músin sem að heimsótti hana þannig að það er ekki um margt að velja í ábendingum hennar eða hvað ?

Endilega hjálpið mér að botna eitthvað í þessu blessaða lagi...