Can I borrow your teeth

Áðan sat ég við stofuborðið okkar eða tæknilega séð í herberginu mínu og var að borða mandarínur. Ég leit upp og sá himinninn allan upplýstan en var með i-podinn í eyrunum þannig að ég heyrði ekki nokkurn skapaðan hlut, í fyrstu hélt ég að ég væri orðin virkilega taugaveikluð og firrt af þessum blessuðu prófum en ákvað þar sem að það væri nú rigning úti að spurja Illuga hvort hann hefði nokkuð heyrt í þrumum. Það varð raunin og ég held geðheilsunni, um sinn. Hjúkket.

Ég á að vera að læra núna, ég er komin með námsleiða eða réttara sagt prófleiða, hef verið í prófum síðan í byrjun nóvember nánast. Orðin ótrúlega pró í því að taka próf en vá ég meika ekki meira, búin með 5 próf en það eru aðeins 5 próf eftir, maður sér ekki endann á þessu öllu saman, en alltént þá get ég litið á björtu hliðarnar, ég er að fara til Úganda eftir tæpa viku, það er kannski bara blossinn á himninum sem ég sá áðan, hann ákallaði mig. Vei !

Ég er að hlusta á Leonard Cohen, það minnir mig á tímabilið í vor þegar ég bjó heima hjá ömmu í námsbúðunum fyrir samræmdu prófin, þar sem ég uppgötvaði að amma mín ætti Leonard Cohen á vinyl, það var gleðidagur mikill enda hlustuðum við á þetta daginn út og daginn inn. En hún var nú flottari en ég, hún gat sungið með, ekki skánaði það þegar að Sigrún Gerða frænka kom í hemisókn og þær sungu í kór... svona var vorið í vor, það er svo stutt síðan en samt í raun miðað við þá vaxtarkippi sem lífið mitt hefur tekið svo óralangt síðan. Förum ekkert út í það meir. Ensku-grammartíkin bíður.... spök og mun ég hér með halda áfram...

ahh So Long Marianne var að byrja minnir mig bara á áramótin á Sólbakka þar sem dansinn dunaði og það lag ómaði um allan Sólbakkann, gleymi því aldrei er Sigrún þreif í mig og kenndi mér enskan vals. Indælir tímar.