Þá er ég búin að sækja um dreifbýlisstyrkinn. Allir að krossleggja fingurna!
Einnig er gaman að segja frá því að í dag gerðist ég hjálpsamur unglingur og tók mynd af túrista-hjónum fyrir framan Tjörnina. Túrista ævintýrið heldur áfram !
Einu sinni var ung skólastúlka í MR sem bjó við Fjólugötu. Á leið sinni í og úr skóla gekk hún gjarnan meðfram Tjörninni. Á miðvikudagsmorgnum hófst skóladagur hennar reyndar á hlaupi í kringum hina fögru miðbæjartjörn. Þetta gerði skólinn að skyldu til þess að tryggja gott heilsufar og líkamsþrek námsmanna. Í fyrsta skylduhlaupinu veitti stúlkan athygli óvenju tígulegum svani sem skar sig greinilega úr. Hann synti einn í hópi margra andfugla í stað þess að vera í hópi annarra svana. Stúlkan var að venju með myndavélina sína og smellti strax á fyrsta degi mynd af svaninum fagra því hún fann strax að hún bar í brjósti sérlega hlýjar tilfinningar til hans. Um kvöldið setti hún myndina inn á bloggsíðuna sína (sem hún hafði vanrækt dögun saman vegna anna við námið). Leið nú og beið. Tvisvar í viku hljóp stúlkan skylduhringinn sinn og sem fyrr segir gekk hún oft meðfram Tjörninni því svæðið hafði mikið aðdráttarafl og var þar að auki miðsvæðis á milli skólans og heimilis hennar. Fór svo að stúlkan skyggndist ævinlega eftir svaninum sínum sem auðvelt var fyrir hana að greina frá öðrum svönum því í kring um hann var alltaf fjöldinn allur af kollum en engir svanir. Leið ekki á löngu áður en stúlkan sá þess merki að svanurinn virtist líka veita henni eftirtekt. Var hún þó ávallt klædd í lopapeysu og skar sig að því leyti ekki úr hópi annarra vegfarenda, til dæmis túrista. Þegar stúlkan gekk eða hljóp meðfram tjörninni fór svanurinn að synda nær og nær og að lokum synti hann eins nálægt bakkanum og hann framast gat. Án þess að gera sér alveg grein fyrir því tók stúlkan nú upp á því að spjalla við svaninn. Fryrst var þetta bara leikur og hún átti ekki á von á neinum viðbrögðum en ekki leið á löngu áður en henni fannst svanurinn taka undir með því að beygja og hneigja sinn langa hvíta háls. Er skemmst frá því að segja að þetta fyrsta frumkvæði stúlkunnar að samtali þróaðist yfir í mjög skemmtileg samskipti milli hennar og svanisins og voru þau mikil tilbreyting frá msn- samtölunum sem höfðu lengi verið snar þáttur í lífi stúlkunnar. Að vísu voru samskiptin nokkuð einhliða því svanurinn gat aðeins samsinnt eða mótmælt, en það dugði til þess að stúlkunni fannst svanurinn vera orðinn góður vinur. Leið nú fram á haustið og eitt sinn sem oftar þegar stúlkan sat við tjarnabakkann á spjalli við svaninn að hún færði í tal við hann eitt af áhugamálum sínum. Það voru túristar sem hún fór að ræða um – mál sem hafði verið henni hugleikið og hún hafði velti fyrir sér þessa fyrstu daga og vikur í höfuðborginni. Fannst henni þá sem svanurinn reyndi enn ákafar en áður að svara öllu sem hún sagði. Kollurnar í kring um hann voru farnar að svamla um eins og þær skorti þolinmæli til að hanga þarna lengur, en svanur sýndi meiri áhuga en nokkru sinni á umræðuefni dagsins. „Það mætti halda að þú hefðir einhvern tíma verið túristi!”, sagði stúlkan og hló. Svanurinn.....
Það hlýtur einhver að geta tekið við og lokið við söguna. Það væri til dæmis hægt að hugsa sér að hún endaði eins og í ævintýri Muggs - en líka einhvern veginn öðruvísi...
Elsku Maja, taktu löngu svanasöguna í burtu, ef þú getur, því hún þyngir svo innkomuna á svarbloggið.Alla vega gengur það hægt hjá mér. Það er hellingur af aðalbláberjum frammi í eldhúsí og puttarnir mínir svarbláir. Það er líka hægt að fá kraft úr þeim eins og kókómjólkinni. Kem með krukkur
13 comments:
Túristar á Íslandi eru skondnir...
Einu sinni var ung skólastúlka í MR sem bjó við Fjólugötu. Á leið sinni í og úr skóla gekk hún gjarnan meðfram Tjörninni. Á miðvikudagsmorgnum hófst skóladagur hennar reyndar á hlaupi í kringum hina fögru miðbæjartjörn. Þetta gerði skólinn að skyldu til þess að tryggja gott heilsufar og líkamsþrek námsmanna. Í fyrsta skylduhlaupinu veitti stúlkan athygli óvenju tígulegum svani sem skar sig greinilega úr. Hann synti einn í hópi margra andfugla í stað þess að vera í hópi annarra svana. Stúlkan var að venju með myndavélina sína og smellti strax á fyrsta degi mynd af svaninum fagra því hún fann strax að hún bar í brjósti sérlega hlýjar tilfinningar til hans. Um kvöldið setti hún myndina inn á bloggsíðuna sína (sem hún hafði vanrækt dögun saman vegna anna við námið). Leið nú og beið. Tvisvar í viku hljóp stúlkan skylduhringinn sinn og sem fyrr segir gekk hún oft meðfram Tjörninni því svæðið hafði mikið aðdráttarafl og var þar að auki miðsvæðis á milli skólans og heimilis hennar. Fór svo að stúlkan skyggndist ævinlega eftir svaninum sínum sem auðvelt var fyrir hana að greina frá öðrum svönum því í kring um hann var alltaf fjöldinn allur af kollum en engir svanir. Leið ekki á löngu áður en stúlkan sá þess merki að svanurinn virtist líka veita henni eftirtekt. Var hún þó ávallt klædd í lopapeysu og skar sig að því leyti ekki úr hópi annarra vegfarenda, til dæmis túrista. Þegar stúlkan gekk eða hljóp meðfram tjörninni fór svanurinn að synda nær og nær og að lokum synti hann eins nálægt bakkanum og hann framast gat. Án þess að gera sér alveg grein fyrir því tók stúlkan nú upp á því að spjalla við svaninn. Fryrst var þetta bara leikur og hún átti ekki á von á neinum viðbrögðum en ekki leið á löngu áður en henni fannst svanurinn taka undir með því að beygja og hneigja sinn langa hvíta háls. Er skemmst frá því að segja að þetta fyrsta frumkvæði stúlkunnar að samtali þróaðist yfir í mjög skemmtileg samskipti milli hennar og svanisins og voru þau mikil tilbreyting frá msn- samtölunum sem höfðu lengi verið snar þáttur í lífi stúlkunnar. Að vísu voru samskiptin nokkuð einhliða því svanurinn gat aðeins samsinnt eða mótmælt, en það dugði til þess að stúlkunni fannst svanurinn vera orðinn góður vinur. Leið nú fram á haustið og eitt sinn sem oftar þegar stúlkan sat við tjarnabakkann á spjalli við svaninn að hún færði í tal við hann eitt af áhugamálum sínum. Það voru túristar sem hún fór að ræða um – mál sem hafði verið henni hugleikið og hún hafði velti fyrir sér þessa fyrstu daga og vikur í höfuðborginni. Fannst henni þá sem svanurinn reyndi enn ákafar en áður að svara öllu sem hún sagði. Kollurnar í kring um hann voru farnar að svamla um eins og þær skorti þolinmæli til að hanga þarna lengur, en svanur sýndi meiri áhuga en nokkru sinni á umræðuefni dagsins. „Það mætti halda að þú hefðir einhvern tíma verið túristi!”, sagði stúlkan og hló. Svanurinn.....
Gæti verið að þessi rulla hafi komið frá henni Binnu eða...
Netið er komið í lag :-)
Mamma
hahaha hver skrifaði þetta? Klara liggur undir grun ?
Svanurinn..... hvað ?????? Mér finnst endinn vanta í þessa frábæru sögu.
Það hlýtur einhver að geta tekið við og lokið við söguna. Það væri til dæmis hægt að hugsa sér að hún endaði eins og í ævintýri Muggs - en líka einhvern veginn öðruvísi...
Vona bara að þetta gangi upp með styrkinn.
Kveðja, pabbi
Já þú munt fá styrk:D ég finn það á mér;) og þú varst mjööög hjálpsamur unglingur..:D
vá! þetta er án efa lengsta komment sem ég hef nokkru sinni séð!
(bara svona til að firra mig öllum grun)
p.s. þess má geta að lagið sem er nú í lagi vikunnar er uppáhalds lagið mitt með The Strokes
sálufélagi!
Afhverju skrifar enginn undir nafni ? Ég er forvitin ung hnáta !
Elsku Maja, taktu löngu svanasöguna í burtu, ef þú getur, því hún þyngir svo innkomuna á svarbloggið.Alla vega gengur það hægt hjá mér. Það er hellingur af aðalbláberjum frammi í eldhúsí og puttarnir mínir svarbláir. Það er líka hægt að fá kraft úr þeim eins og kókómjólkinni. Kem með krukkur
Amma
...ég meina auðvitað að það sé hægt að fá kraft úr berjunum - ekki puttunum!
Post a Comment